kurr burrat gjate sqarimeve ne tema te caktuara i trajtojne grate si budalla.

përemër vetor. gjinia mashkullore. (shih: unë) (shih: ti) (shih: ai) (shih: ajo) (shih: ne) (shih: ju) (shih: ata) (shih: ato)

shprehje që përdoret kur nuk të pëlqen ndonjë kundër argument gjatë bisedës kinse nuk ka korrelacion me temën.

nga turq. i pagdhendur. njeri që nuk sillet dhe nuk vepron me kujdes e me maturi ndaj të tjerëve, që i mungon takti. patakt.

si dhe, burrë që vishet në mënyë të pahijshme, qeshrake, panker a hipster.

në kuptimin etimologjik rrjedh nga persishtja, zibidan, që do të thotë zbukurim, gjegjësisht zib që do të thotë stoli. gjithashtu (shih: dandy).

nje udheheqes ushtarak arber nga mesjeta. njihet dhe si Gjergj Kastrioti.

theofan stilian noli, njeri letrash, diplomat e klerik. si dhe një ndër përkthyesit më të mirë në shqip.

një ndër përkthimet më të mira të të gjithë kohërave në letërsinë shqipe. bile mund të them që tingëllon më mirë se origjinali. faleminderit usta Fan Noli.

Një mesnate të bezdisur
Tek këndonja i zalisur
Disa prralla dhe magjira
Të një shkence të harruar,
Tek dremitja i kapitur
Befas vjen një e trokitur,
Me ngadale e goditur
Përmi derë t'odës sime.
“Dikush është, thashë, jashtë
Që troket mbi derën time”.
Vetëm kjo dhe asgjë më.

***

Ah, e mbanj nër mënt fort mirë,
Ishte dimr' i ftoht' i ngrirë
Dhe n'oxhakun shkrump të nxirë
Urët shuheshin në hi.
Desha të gëdhihej dita,
Se më kot nga librat prita
Të më ngushëllonte drita
Për të lumturën Lenorë,
Vajz' e rrallë dhe rrezore
Q'i thon' Engjëjtë Lenorë,
Përmi dhé pa emër më.

***

Era frynte që përjashta,
Rrihte perdet e mëndafshta
Dhe më ngjethte dhe më derdhte
Tmere që s'i ndjeva kurrë.
Dhe tani, që të pushonte
Zemr' e mjerë që lëftonte,
Goja po më bëlbëzonte:
“Dikush do të hyjë brënda;
Ndonjë vizitor i vonët
Që kërkon të hyjë brënda.
Kjo do jet' e asgjë më.”

***

Mblodha veten menjëherë
Edhe frikë më pa ndjerë:
“Zot' i thom, a Zonjë, fajin
Ndjemani, ju lutem shumë,
Se për Zotin po dremitnja,
Aq' e hollë ish trokitja
Aq' e lehtë ish goditja
Përmi derë t'odës sime,
Sa mezi ma zuri veshi”.
Dhe e hapa derën sheshit.
Errësir' e asgjë më.

***

Syrin thellë n'errësirë
Shumë ndënja në drithtirë,
Ëndërra duke shikuar
Që njeri s'ka ëndërruar;
Mirpo nat' e errët heshtte
Edhe tjatër gjë s'më theshte
Veç një emër që më deshte
Pëshpëritur si “Lenorë!”.
Këtë un' e pëshpërita,
Dikush m'u përgjeq: “Lenorë”.
Vetëm kjo dhe asgjë më

***

N'odë prapë më të kthyer
Shpirti ndezur, zemra thyer,
Përsëri vjen një trokitje
Pak m'e fortë se më parë.
“Pa dyshim, pa fjalë, thashë,
Dikush është aty jashtë.
Duhet vajtur, duhet parë
Që të zgjidhet ky myster.
Hesht, moj zemër e zhuritur,
Që ta zgjith këtë myster!
Era ësht' e asgjë më”.
Hap ahere xhamen time
Kur me shumë fërfëllime
Brënda hyn një Korb i mvrejtur
Madhështor i kohës vjetër.
As u fal, as përshëndoshi,
As bën tjatër punëboshi,
Po si zot më shkon trimoshi
Dhe qëndron mi derën time –
Ngjitet mi një bust Pallade
Mun mbi derë t'odës sime –
Ngjitet, rri, dhe s'bën gjë më.

***

Më zu gazi, më shkoi tmeri
M'atë Korb të zi si Ferri,
Që po mbahej aq' i rëndë,
Aq' i lartë, dhe i thom:
“Ndonëse je perçeprerë,
S'ka dyshim, je trim i ndjerë,
Korb i mvrejtur, i vrerosur,
Arratisur zall më zall;
Thuam' emrin tënt me nam
Anës detit Plutonian!”
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
U çudita fort, pa masë
Kur dëgjova Korb të flasë,
Ndonëse ajo përgjigje
S'kishte as kuptim, as lidhje;
As asnjë s'munt të më thotë
Që nonjë njeri në botë
Gjer tani ka parë shpëndë
Mun mbi derë t'odës tij,
Shpënd' e shtazë mi shtatujë
Mun mi derë t'odës tij,
T'emëruar “Kurrë më.”

***

Mirpo Korbi rrinte shtruar
Përmi bustin e latuar
Dhe thosh vetëm atë fjalë
Që nga shpirti plot me flagë.
Asnjë pendë më s'lëvizte
Asgjë tjatër s'mërmëriste,
Edhe zemra më thërriste:
“Miqt' e tjerë ikn' e shkuan;
Nesër edhe ky do t'ikë
Si dhe shpresat që m'u shuan.”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
I habitur nga përgjigja
Që më tha kur nuk e prisnja,
“Pa dyshim kjo fjalë, thashë,
Ësht' e vetëma që di,
Q'e mësoi nga i zot' i mjerë,
Derëmbyllur, derësterrë,
Që e ndoqi, e ndoqi zia
Dhe e shojti lebetia.
Gjersa vaj' i shpresës tij
S'qe veç dëshpërim i ri
Edhe kurrë, kurrë më.”

***

Edhe Korbi më mbërtheu
Dhe në gas buzën ma ktheu.
Shpejt, pra, një kolltuk rotova
Edhe derës iu afrova;
Edhe i ndënjur ëndërronja
Dhe me mendjen po kërkonja
Që të gjenja, të zbulonja
Ç'desh të thoshte Korb' i Zi,
Korb' i mvrejtur, i vrerosur
Arratisur zall më zall
Me dy fjalë “Kurrë më”.

***

Këtë desha të çkoqitnja
Po as fjalë nuk i flisnja
Korbit që me sy prej prushi
Zemrën si me zjarr ma mbushi;
Kështu rrinja i trallisur
Pshtetur kryet mi përkresën
Kadifeje të qëndisur
Që e ndritte llamba sipër,
Mbi të cilën ah, e mjera,
Do mos pshtetet më përsipër,
Do mos pshtetet kurrë më.
Era u dent përmi qilimet
Me temjan nga Serafimet
Që u tingëllinin zilet
Posht' e lart në dysheme.
“Ja, me Engjëj, mor i mjerë,
Të çoi Zoti këtë herë
Prehje, prehje dhe nepënthë
Të harrosh Lenorën lart.
Pi, gëlltit këtë nepënthë
Dhe harro Lenorën lart!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
“Profet, thashë nëmërëndë,

***

Po profet qofsh, djall a shpëndë!
Qoftë se të çoi shtrëngata
A Shejtan” i Ferrit Zi,
Të përhumbur, të patrëmbur
Tek ky vent i shkret' i dhëmbur,
Tek ky burk me tmer i shëmbur,
Thuajmë, vërtet, të lus:
A ka në Gallad ballsam?
Thuaj, thuajmë, të lus!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.

***

Profet, thashë, nëmërëndë,
Po profet qofsh, djall a shpëndë!
Për një Qiell dhe Perëndi
Që po lusim un' e ti,
Thuajm' i zemrës që mban zi
A do shoh n'Eden të shenjtë
Vajzën a do kap të shtrenjtë
Q'i thon' Engjëjtë Lenorë,
Vajz' e rrallë dhe rrezore,
Q'i thon “Engjëjtë Lenorë?”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
“Mbylle gojën, dreq a shpëndë!
Ngrihem dhe thërres më këmbë,
“Çporru prapë mun në djall,
Në skëterrë dhe në zall!
Pëndë mos më shkunt të zezë
Të më rrej' e të më ndezë;
Mos lër shenjë të gënjeshtrës
Që më the, po shko prej derës!
Nxirma qipin tënt prej zemrës,
Thyej qafën jashtë derës!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.

***

Edhe Korb' i Zi i humbur
Qëndron edhe i patundur
Mbi të zbetin bust Pallade
Mun mbi derë t'odës sime.
Edhe sytë i shkëndritin
Si prej djajsh që ëndërritin
Edhe llamba që ndrit sipër
Ja heth hijen përmbi dhé;
Shpirti im nga ajo hije
Që valon atje mbi dhé
Do mos ngrihet kurrë më.

një figurë mitike, e qëndisur nga rilindasit shqiptar gjatë periudhës së krijimit të konceptit: kombi shqiptar.

me rënien e monarkive dhe sistemit feudal, lulëzoi krijimi i kombeve, në rastin tonë me rënien e perandorisë osmane lindi nevoja për krijim të një kombi vis-a-vis shteti nga zbrazëtira e madhe e fuqisë që pësuan trevat në gadishullin ballkanik.

rënia e perandorisë osmane, dhe plani për dëbim të të gjithë myslimanëve nga evropa veç më kishte filluar në periudhën kur rilindasit filluan të krijonin kombin shqiptar. ky koncept nuk mund të krijohej mbi figura jashtmase të suksesshme të peridhës osmane siç ishin ali pashë tepelena apo muhammed pashë kavaja, as më pak mbi 35 kryeministrat me origjinë shqiptare që kishin qenë në krye të po asaj perandorie.

ishte koha e ndryshimit, prandaj dhe rilindasit gërmuan periudhën para osmane për të rikthyer në shesh figurat krishtere/evropiane siç po kërkonte konjuktura e atëhershme. dhe kështu lindi figura e skënderbeut që ishte e ngjashme për evropianët nga legjionari romak arminius.

beu i fundit shqiptar. (shih: bej)

intoleranca nga laktoza është paaftësia për tretur sasi të caktuar laktoze, sheqer kryesor që gjendet tek qumështi. Kjo situatë ndodh nga mungesa (defiçenca) e sasisë së duhur të një enzime të quajtur laktaza e cila prodhohet nga qelizat e mukozës së zorrës së hollë. Laktaza zbërthen qumështin në dy forma të thjeshta sheqeri: glukozë dhe galaktozë të cilat thithen në gjak.

Jo të gjithë njerëzit që kanë mungesë të laktazës kanë simptoma, por ata që kanë quhen intolerant të laktozës.

Njerëzit ndonjëherë ngatërrojnë intolerancën e laktozës me intolerancën e qumështit të lopës sepse shpesh herë simptomat janë të njëjta. Kjo nuk do të thotë që këto lloj intolerancash janë të njëjta.

intoleranca nga qumështi i lopës është një reaksion alergjik i sistemit imunitar ndërsa intoleranca nga laktoza shkaktohet nga sistemi tretës i trupit.

novelist e politikan.

vendi ku internohet dhe vdes Sabbatai Zevi.

femër, grua e re. (shih: gocë) (shih: çupë)

muhabet çajtoreje.

ose pietro bogdano. një prift e misionar katolik nga shekulli xvii, i cili në të njejtën kohë qe edhe një ushtarak me që gjatë luftërave të Aleancës së Shenjtë mblodhi një forcë ushtarake me 6000 ushtarë për të rimarrë prizrenin nga udhëheqësia e atëhershme myslimane. (shih: LUFTËRAT E ALEANCËS SË SHENJTË)

ishte një anti-islamik i zjarrtë. kjo qartë shihet dhe në veprën e tij Cuneus prophetarum.

pas vdekjes të tij myslimanët zhvarrosën eshtrat e tij dhe ia hodhën qenve në shesh të prishtinës.

(shih: bac)

(shih: haver)

Nga anglishtja: Corona virus disease 2019

Sëmundja që filloi në fund të vitit 2019 dhe mori vrull në vitin 2020 duke u përhapur aq shpejtë nëpër botë sa që u shpall si pandemi.

Sot, ky telash vazhdon të jetë aktiv, dhe në këtë moment kur ky shkrim është duke u përfunduar ende nuk është gjetur një vaksinë preventive për të.

sipas abdylhaqim doganit, një dijetar nga shekulli xx i lindur në ky qytet, emri i qyteti rrjedh nga devijimi i fjalës goca e tivarit.

sipas doganit ky vendbanim fillimisht njihej për manastirin e ndërtuar nga një grua e ardhur prej tivari. vendbanimi më pas filloi të ndërtohej rreth manastirit dhe kështu e mori emrin.

numri i plotë më i vogël.

figura me e turpshme ne historine e popullit shqiptar. nga ato qe do te donim te mos kishin ekzistuar fare.

lokal ku përgatitet e pihet kafe, rrjedh nga kafehane.

(shih: dyftyrësh)

(shih: dërrasë)

(shih: liqeni i komos)